کد مطلب:38387 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:22

گنجینه پرسمان » اهل بيت

هنگامي كه امام حسين 7از مكه به طرف كوفه حركت كرد, روزي كه خروج ازمكه و ترك اعمال حج بود و خارج شدن از مكه به معناي خروج از دين بود. يزيد هم از همين حربه استفاده كرد و مردم را هم راه خودنمود. اگر اين حكم در مورد امام استثنا داشته باشد, آيا در مورد ياران امام هم صادق است؟

اعمال حج تمتّع از زوال روز نهم ذيحجّه واجب مي شود و امام روز هشتم خارج شدند.

ثانياً حضرت اباعبدالله 7گرچه احرام حج پوشيده بود, امّا قبل از شروع مناسك حج تمتع احرامش را تبديل به عمره مفرده كرد و بعد از انجام مراسم عمرهء مفرده از احرام بيرون آم و محل شد.

با اين وصف , خروج از مكه , حرام و ماندن واجب نبود, هرچند فرصت طلبان توانستند از عدم آشنايي مردم به مقررات اسلامي سوء استفاده كرده و عدّهء زيادي را با خود همراه كنند.

اين كه امام 7در آن وقت حساس كه همه خود را براي رفتن به عرفات و مشعر و مني و... آماده مي كردند,تصميم به خروج از مكه گرفت , جهاتي دارد, از جمله :

امام اطلاع پيدا كردند كه عده اي از طرف يزيد بن معاويه مأموريت پيدا نمودند كه در مكّه حضرت را ترور كنند.امام 7نمي توانستند اين كار ـ به عللي ـ انجام شود:

1ـ مخدوش شدن قداست كعبه ; مكّه حرم امن الهي بود كه هر كس به آن جا پناهنده مي شد, جانش محفوظ بود.با ترور حضرت و ريختن خود آن بزرگوار, اين قداست از بين مي رفت و جلالت خود را از دست مي داد.

2ـ هدر نرفتن خونش ; اگر امام در مكه مي ماند و كشته مي شد, آن گونه كه مي بايست , از خونش بهره گرفته نمي شد. و موجي ايجاد نمي كرد. چون بعد از كشتنش , دستگاه خلافت شايع مي كرد. يك سري افراد ضد اسلام او راترور كردند. حتي ممكن بود چند نفر بي گناه را به همين جرم بگيرند و اعدام كنند. چنان كه در زمان خلافت عمر,سعد به عباده (رئيس قبيلهء خزرجيان ) با ابوبكر بيعت نكرده بود و در نمازش شركت نمي كرد. پس از مدتي از مدينه به يكي از نواحي شام به نام رفت . در آن جا او را به طرز مرموز كشتند. و سپس قتلش را به گردن جنيان انداختند.(1)

شعري هم در اين باره از زبان جنيان گفتند كه : ما سيّدخزرجيان را با دو تير كشتيم , و در ميان مردم پخش كردندو آب از آب تكان نخورد. ياران امام 7هم مثل ايشان احرام را به عمرهء مفرده تبديل كردند و با امام كوچ كردند.برخي هم بعد از انجام مراسم حج در بين راه خود را به حضرت رساندند.

(پـاورقي 1.دكتر شهيدي , تاريخ تحليلي اسلام , ص 19